Ζητείται ανάταση!

Γιάννης Ζαφείρης και Θωμάς Χριστοδούλου μετανάστες και αυτοί, θυμούνται και δεν παύουν να δακρύζουν!

ίναι πασίγνωστο το κατεστημένο της Οιχαλίας,

Ένα δραματικό story που από το ξεκίνημα του εικοστού πρώτου αιώνα εκτυλίσσεται με αμείωτη ένταση και που βάλει σφόδρα την καρδιά του μεγαλύτερου και πιο ποικιλόμορφου διαμερίσματος του δήμου Φαρκαδόνας.

Οι ροές της μετανάστευσης ασύστολα εχθρικές και ένα μότο χιλιοπαιγμένο με όρια δίχως τέλος.

Ένα τεράστιο πρόβλημα στην κωμόπολη αυτή που όσοι την ζήσανε ζωντανή αμέτρητες ψυχές μέχρι το έτος 2000 , πλέον την βλέπουμε να ψυχορραγεί  και να προκαλεί θλίψη-  με 1200 περίπου «νοματαίους» σαν κομπάρσους να εκπροσωπούν το «στράτευμα» πυρός ενός πριγκιπάτου,  που έχει χάσει την λαμπρότητα και οδηγείται στον αφανισμό.

Ένα «στράτευμα» δίχως ελπίδα, σε μία γη με αρχοντικές οικογένειες που έχασαν την κυριαρχία τους στο πέρασμα των χρόνων που πλέον αδύναμοι και ανήμποροι  τείνουμε και καταλήγουμε σε μειονότητα.

Τάδε σκέφτεται και λέει η γενιά των σαραντάρηδων για όσα ζουν λίγες ημέρες που βρίσκονται στον τόπο που γεννήθηκαν.

Γιάννης Ζαφείρης και Θωμάς Χριστοδούλου μετανάστες και αυτοί, χαρούμενοι μεν αλλά ενθυμούμενοι άλλες εποχές δεν παύουν να δακρύζουν!

Ψυχορραγούν, ζητούν και εύχονται ανάταση....αλλά το ποτάμι δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω!

Προηγούμενο άρθρο

Γιατί αποκρύπτεται;

Επόμενο άρθρο

Κώστας Σκρέκας: Η Ελλάδα είναι δυνατή απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα